Temat drukarek 3D stał się jednym z najgorętszych w dziedzinie technologii. Piszą o nich portale internetowe, gazety a także pokazują ją znane stacje telewizyjne. Niestety znaczna większość odbiorców nie do końca wie o co chodzi. Wiele osób słyszało o drukarkach 3D, jednak nie widziało ich na żywo i nie wie na czym polega jej działanie. Wokół technologii druku przestrzennego wyrosło wiele mitów nie mających nic wspólnego z rzeczywistością.
Działanie drukarki 3D
Druk przestrzenny opiera się na warstwach. Każdy wydrukowany przedmiot składa się z wielu nałożonych na siebie warstw. Każda drukarka wyposażona jest w ruchomą dyszę drukującą, która pozwala nakładać warstwy jedna na drugą. Każda z warstw ma określoną wielkość, im warstwa jest cieńsza tym wydruk jest dokładniejszy. Podstawą każdego wydruku jest trójwymiarowy projekt komputerowy. Substancją bazową do wydruku przestrzennego jest żywica światło utwardzalna, ABS, nylon, PLA, carbon i wiele innych.
Budowa drukarki 3D
Sama drukarka składa się głównie z “loży”. Czyli miejsca, gdzie znajduje się gładka i cienka warstwa materiału bazowego oraz z ruchomej głowicy drukującej.
Technologie druku 3D
Wyróżnia się dwie główne technologie druku: SLA i FDM. Stereolitografia (SLA) wykorzystuje do druku żywicę światłoutwardzalną. Wykorzystując tę technologię w początkowej fazie utwardzany jest kontur wydruku a dopiero w fazie końcowej jego wypełnienie. Technika ta jest wykorzystywana głównie w projektach wymagających precyzji i wytrzymałości. Technologia FDM wykorzystuje do druku materiały termoplastyczne dzięki temu wydruki są bardziej wytrzymałe i trwałe. W tej technice warstwy materiału modelowego są układane naprzemiennie z materiałem podporowym. Technika FDM ze względu na wytrzymałość i możliwość zastosowania różnych substancji bazowych, polecana jest do tworzenia makiet, elementów maszyn, obudów, dekoracji itd. Wydruk ten ze względu na swoją technikę warstwową ma wiele zastosowań. Głównym ograniczeniem jest nasza wyobraźnia i wewnętrzny obszar roboczy drukarki.
